ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΑΝΟΥ ΜΑΣ ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΠΑ

• 
    

  Ήταν Οκτώβρης του 1997 που ο Θοδωρής Παπάς ταξίδευε για το χωριό μας στη Βόρειο Ήπειρο. Τα ίχνη του βρέθηκαν στα Γιάννενα και στην Κακαβιά, από εκεί και πέρα μέχρι σήμερα 17 χρόνια σχεδόν , παρόλες τις τεράστιες προσπάθειες που έγιναν από την οικογένεια του , παραμένει αγνοούμενος.

  Ο Θοδωρής γιος του αείμνηστου μπάρμπα Λιόλη και της απαρηγόρητης γιαγιά Βένως γεννήθηκε το 1957 σε μια 9μελους πολύτεκνη οικογένεια πολύ φτωχιά και καταπιεζόμενη από το σύστημα.
  Σαν να μην έφτανε ο εξαφανισμός του Θοδωρή ( Ράκος ), έρχεται να προστεθεί και το μοιραίο, ο άτυχος και ξαφνικός χαμός του παιδιού του Γιωργάκη στα 23 του χρόνια. Ας προσευχηθούμε όλοι μας ότι η ψυχή του Γιώργου πέταξε στα ουράνια και από εκεί θα είναι πιο εύκολο να ψάξει και να βρει τον πατέρα του τον Θοδωρή.
  Ο Ράκος όπως τον φωνάζαμε στο χωριό από μικρό παιδί ξεχώριζε από όλα τα παιδιά και τα αδέλφια του για την τεράστια υπομονή και αντοχή που έδειχνε. Πάντοτε θα ήταν ο πρώτος που θα προσφερόταν για τα δύσκολα και ο τελευταίος στις απολαύσεις.
  Μεγαλώνοντας ο Ράκος έδειχνε όλο και πιο πολύ αυτά τα θαρραλέα χαρακτηριστικά ευεργετήματα. Θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που δεν είχε μαλώσει ποτέ και με κανέναν, δεν ήξερε να βρίζει, να συκοφαντήσει η να κουτσομπολέψει κάποιον.
  Ο Ράκος έπαιζε ποδόσφαιρο όπως και τα άλλα 3 αδέλφια του ο Βαγγέλης, ο Θωμάς και ο Σωτήρης .Από το 1970 μέχρι σήμερα αυτή η οικογένεια συμμετείχε στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωρίου μας και πολύ ενεργά. Ήταν ο μοναδικός που τον χτυπούσαν στο ποδόσφαιρο και έλεγε δεν πειράζει, σηκωνόταν έσφιγγε τα δόντια και συνέχιζε πάντα αθόρυβα. Δεν το ξεχνώ ποτέ, πολλές φορές όταν ήμουν προπονητής στης ομάδας μας ,βρισκόμουν σε δύσκολη θέση όταν έπρεπε να βγάλω κάποιον παίχτη ,ήταν ο Ράκος που υποχωρούσε εθελοντικά και έλεγε δεν πειράζει ας παίξουν τα παιδιά.
  Όπου και αν εργάστηκε διέπρεψε με την ειλικρίνεια του ,την εντιμότητα και την εργατικότητα του.
  Αγαπητέ μας φίλε και συγχωριανέ μας έλειψες πάρα πολύ ,μας έφυγες πολύ πρόωρα ,μας έφυγες πολύ νέος, είχες τόσα πολλά να δώσεις ακόμα σε μας τους φίλους σου και χωριανούς σου. Τόσα πολλά στην οικογένεια σου στην κόρη σου την Παρασκευή που τόσο πολύ σε αγαπούσε, στα αδέλφια σου που δεν σταμάτησαν να σε ψάχνουν για 17 ολόκληρα χρόνια. Στη μάνα σου που νυχτοξημερώνει με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα χτυπήσει η πόρτα και θα εμφανιστείς να σε σφίξει στην αγκαλιά της και να μη σε χορταίνει. Ζει μόνο και μόνο να σε δει μια φορά, αντλεί δύναμη από την αγάπη που σου είχε και πάντα σε περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες. 
  Για μας τους φίλους σου και τους χωριανούς σου θα μείνεις αξέχαστος, θα είσαι το παράδειγμα στα όσα δύσκολα μας συμβαίνουν στη ζωή μας, θα αντλούμε δύναμη από το έργο σου που άφησες πίσω , εμείς φίλε Ράκο ωσότου να είσαι αγνοούμενος θα σε περιμένουμε πάντα με πολύ αγάπη.
  Με σεβασμό και θλίψη στη μνήμη του αγαπητού μας φίλου…
  Σπύρος Σουλιώτης
  Αίγιο 6-3-2013
•